အခန္း(၂၇၁)
သူမကလည္း လႊမ္းမိုးနိုင္တယ္။
အခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္မႈက ႀကီးစိုးထားသည္။
Long Feiye ၏ မ်က္ႏွာေပၚရွိ ေႏြးေထြးမႈမွာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ေအးစက္ေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ အစားထိုးလာသည္။ သူ၏ မ်က္ဆံမ်ားတြင္ အလင္းေရာင္ အနည္းငယ္ပင္ မရွိေတာ့ပဲ ကမာၻတစ္ခြင္လုံးအား စုပ္ယူသြားေတာ့မည္ကဲ့သို႔ မည္းေမွာင္ေနသည္။ သူက စကားမဆိုပဲ Han Yunxi အား အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး သူမ၏ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားမႈအား ထိတ္လန့္ေစျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူမက စကားတစ္ခြန္းမဆိုပဲ လြတ္ေျမာက္ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ အၾကည့္လႊဲလိုက္ျပန္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွသာ Long Feiye မွာ စကားစလာသည္။ သူ၏ အသံမွာ သူတို႔က ပထမဆုံးေတြ႕ဆုံခဲ့သည္ ညမွကဲ့သို႔ ေရခဲတမွ်ေအးစက္ေနသည္။ “မင္းရဲ႕ အရွင္က ခြင့္မလႊတ္ဘူးဆိုပါစို႔။"
သူ၏ ကန့္သတ္ခ်က္အား မည္သူမွ် ရန္မစဝံ့ခဲ့သကဲ့သို႔ သူ၏ တည္ရွိမႈအားလည္း ဤမွ်ေလာက္ လ်စ္လ်ဴမရႈထားဝံ့ေပ။ အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႕အား ေငးၾကည့္ေနတတ္သည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးမွာ သူ႕အား တစ္ခ်က္ပင္ မၾကည့္ေတာ့သည့္ ေန႕ရက္ရွိလာမည္ဟု မည္သည့္အခ်ိန္ကမွ မစဥ္းစားခဲ့ေပ။ Han Yunxi .. မင္းက မင္းရဲ႕အရွင္ရဲ႕ ကန့္သတ္ခ်က္ကို ရန္စတဲ့သူပဲ။ ဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနမယ္ ဒါမွမဟုတ္ ထြက္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး မရွိရဘူး။
Long Feiye မွာ စိတ္ကူးလိပ္ျပာအိပ္မက္အား ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး Han Yunxi ေရွ႕သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူက နီးကပ္လာသည္ႏွင့္ ျမင့္မားလွေသာအရွိန္အဝါမွာ သူမအား လႊမ္းၿခဳံသြားေတာ့သည္။ Han Yunxi မွာ ေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္ကဲ့သို႔ ေလးလံလွသည့္ ဖိအားအား ခံစားလိုက္ရၿပီး သတိလက္လြတ္ျဖင့္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ သို႔တိုင္ Long Feiye မွာ အမွန္တကယ္ပင္ သူမအား ခါးမွ ဆြဲယူကာ သူႏွင့္ ဖိကပ္လိုက္သည္။ သူ၏ လက္မွာ ထိုေနရာတြင္သာ ရွိေနသည္။ သူအား အားသုံးထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း သူမက အေၾကာင္းအရင္း မရွိပဲ သူမ ခါးေလးမွာ က်ိဳးသြားေတာ့မည္လားဟု ေၾကာက္႐ြံ႕မိသည္။ သူမက ျဖည္းညင္းစြာ ေခါင္းေမာ့လိုက္ၿပီး သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေတြ႕ဆုံလိုျခင္း မရွိပဲ အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။
