အခန္း(၃၆၇)
အနာဂါတ္မွာ မင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
Long Feiye မွာ လက္ျမႇောက္လိုက္သည္အားျမင္လွ်င္ Han Yunxi မွာ ျမႇားတစ္စင္း ကဲ့သို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမက သူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားအား ဂ႐ုစိုက္ ဆုတ္ကိုင္ကာ ျပန္ခ်ေပးလိုက္သည္။ သူမ၏ တိတ္ဆိတ္ေသာ မ်က္ႏွာမွာ တင္းမာေနသည္။ “ဝမ္ရယ္.. ရွင္က တစ္လေလာက္ ႀကဳံသလို လႈပ္ရွားလို႔ မရဘူး။ ခ်န္ခ်ီက ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ..”
“အဲ့တာက အဆင္မေျပဘူး။” Long Feiye မွာ ရိုးရွင္းစြာ တုံ႕ျပန္လိုက္သည္။ သူက ေတာ္ဝင္မ်ိဳးႏြယ္မွ ဆင္းသက္လာသူျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားသူတစ္ေယာက္မွ လုပ္ကိုင္ေပးျခင္းအား ေနသားမက်ေပ။ အရာမ်ားစြာအား ကိုယ္တိုင္ပင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ထို႔အျပင္ သူက မနက္တိုင္း ေစာေစာထကာ ဓါးေရး ေလ့က်င့္ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ကာ တရားထိုင္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ကိုယ္က တစ္လလုံး ဘာမွမလုပ္ပဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေနနိုင္မွာလဲ။
Han Yunxi မွာ အနည္းငယ္ပင္ ေတြးေတာျခင္း မရွိပဲ ေျပာလိုက္သည္။ “တကယ္လို႔ ဝမ္ရယ္က တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ရင္ ခ်န္ခ်ီက လုပ္ေပးမယ္။"
Long Feiye မွာ မ်က္ခုံးပင့္ကာ သူမအား တိုးပြားလာသည့္ စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
ေကာင္းၿပီ.. ေနာက္ဆုံးတြင္ Han Yunxi မွာ ပါဝင္ေနသည့္ ကိစၥမ်ား၏ ရႈပ္ေထြးမႈအား သေဘာေပါက္သြားေတာ့သည္။ တကယ္လို႔ လူနာက လက္အသုံးျပဳလို႔ မျဖစ္ရင္ သူမက ကိစၥမ်ားစြာကို လုပ္ေပးရေတာ့မယ္… ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြ အပါအဝင္ေပါ့…..!!!!!! အဲ့တာက တကယ္ပဲ … အရမ္းကို အဆင္မေျပဘူး!!
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ သူမက ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ “ကြၽန္မက Chu Xifeng နဲ႕ Tang Li ကို ကူညီခိုင္းမယ္။"
Han Yunxi ၏ မ်က္ႏွာမွာ အျပစ္ကင္းေသာ အကူအညီမဲ့ေနမႈႏွင့္ ရွက္႐ြံ႕မႈၾကား ဗ်ာမ်ားေနသည္။ Long Feiye မွာ စကားမဆိုပဲ လက္ျမႇောက္ကာ သူမ၏ ေမးေစ့အား ဆိုးသြမ္းစြာ ဆုတ္ကိုင္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ “Han Yunxi မင္းရဲ႕အရွင္ရဲ႕ ဒဏ္ရာက ပတ္တီးကို လဲေပးရင္ ရၿပီ။"
