အခန္း(၃၉၀)
အျဖဴဝတ္အမ်ိဳးသားက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ေရာက္လာတယ္။
ဆူညံေသာ တံခါးဖြင့္သံမွာ အတြင္းၿခံဝန္းတြင္ ပ်ံ့ႏွံ႕သြားၿပီး ငွက္မ်ားအား အလန့္တၾကား ပ်ံသန္းသြားေစသည္။ Long Feiye မွာ ေနာက္ရွိ တံခါးအား ပိတ္လိုက္ၿပီး Chu Xifeng မွ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ သူက ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အေစာင့္အခ်ိဳ႕မွာ ထြက္လာၾကသည္။
“ေခါင္းေဆာင္ အရွင့္သားက ဘာလို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာက္လာတာလဲ။”
“ေခါင္းေဆာင္ ဒီမွာ ပိတ္ထားခံရတာ ဘယ္လို လူမ်ိဳးလဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီေလာက္ လွ်ို႔ဝွက္တာကို တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။ လူမဟုတ္တာမ်ား … ျဖစ္ေနလား။"
“ေခါင္းေဆာင္ စိတ္ထဲရွိတာ ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြက ေခါင္းေဆာင္ေနာက္လိုက္လာတာၾကာၿပီ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တစ္ခ်ိန္လုံး မယုံခဲ့ဘူးလား။ နံပတ္ေလးလီ သိတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ။"
Chu Xifeng မွာ အေစာင့္မ်ား၏ အတြန့္တက္မႈမ်ားအား ယခုအခ်ိန္အထိ ေနသားက်ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္းမွာ သူ႕အား မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ေစသည္။ သူက ေအးစက္စြာ ေျဖေပးလိုက္သည္။ “ယုံၾကည္မႈ… မင္းတို႔ေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္က ေသလူထက္ပိုၿပီး ယုံၾကည္ရပါ့မလား။”
သူ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ လူတိုင္းမွာ တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။ လူေသတစ္ေယာက္၏ ပါးစပ္မွာ အမွန္တကယ္ အယုံၾကည္ရဆုံးပင္။ သံသယဝင္မလိုဘူး။ လီနံပတ္ေလးက အခ်ိန္အၾကာႀကီး အသက္ရွင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
“ငါေတာင္ အရွင့္သားရဲ႕ ကိစၥကို မေမးနိုင္တာ မင္းတို႔ဆို ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့။ ဆင္ျခင္ေနၾက။" Chu Xifeng မွာ ေျပာလိုက္ၿပီး ၿခံဝန္းနံရံေပၚသို႔ ခုန္တက္ကာ ေစာင့္ၾကပ္ေနသည္။
ပိတ္ထားသည့္ ၿခံဝန္းထဲတြင္ ငွက္မ်ားပ်ံသန္းသြားသည့္ အသံမွလြဲ၍ အရာအားလုံးမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အသံမွ မၾကားနိုင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးအတြက္မူ မထူးျခားေပ။ သူမက နံရံေဘးတြင္ ရပ္ေနကာ လက္ထဲတြင္ ခြၽန္ျမေနေသာ ေက်ာက္တုံးမ်ားအား ဆုတ္ကိုင္ထားကာ မ်က္ႏွာျပင္အား ႐ူးသြပ္စြာ ပြတ္တိုက္ေနသည္။ ကံမေကာင္းစြာျဖင့္ သူမ၏ အင္အားမွာ ျခစ္ရာထင္ရန္ပင္ ကန့္သတ္ခ်က္ရွိေနသည္။ သူမ၏ အာ႐ုံေၾကာမ်ားမွာ ေတာင့္တင္းေနၿပီး မ်က္ႏွာမွာ အေလးအနက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမက အံႀကိတ္ထားကာ ႏြားတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူလွသည္။ Long Feiye မွာ သူမေနာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ္လည္း သူကရွိေနမွန္း မသိေသးေပ။
