အခန္း(၃၃၂)
ဧၿပီေလညွင္းကဲ့သို႔ ေႏြးေထြးေသာ။
အကယ္၍ အျခားအခ်ိန္မ်ားဆိုလွ်င္ ဧကရာဇ္ Taihui ၏ အနိုင္အရႈံး ဆိုသည္မွာ Chu Qingge အား ႀကီးမားစြာ ႏွစ္သိမ့္ေပးနိုင္လိမ့္မည္။ ယခုတြင္မူ သူမက မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ပဲ တုန္ရင္သြားၿပီး ေနာက္သို႔ ေျခလွမ္း အနည္းငယ္ ဆုတ္လိုက္သည္။ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ ေနရာတြင္ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ သူမက အမွန္တကယ္ပင္ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မသိေတာ့ေပ။ သူမအတြက္ မည္သည့္လက္နက္မွ ရွိမေနသည့္အျပင္ ဤေနရာမွာ ထ်န္းနင္နန္းေတာ္ျဖစ္ေနသည္။ အကယ္၍ ဧကရာဇ္ Taihui မွာ သူမအား အလိုရွိလွ်င္ ဤေနရာတြင္ အကန့္အသတ္မရွိ ပိတ္ေလွာင္ထားနိုင္သည္။
“မိန္းကေလးခ်ဴ အရင္တစ္ႀကိမ္က ကိစၥကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း စဥ္းစားၿပီးသြားၿပီလား။" ဧကရာဇ္ Taihui မွာ ဖိအားေပးလိုက္သည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမွ ရွိေနသည္အားပင္ သူက စိတ္ထဲထားဟန္ မတူေပ။
အေမတစ္ေယာက္မွာ သားျဖစ္သူအား နားလည္နိုင္သည္။ ဧကရာဇ္ Taihui မွာ မည္သည့္အရာအား ေမးျမန္းေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ ခန့္မွန္းနိုင္သည္။ တင္းက်ပ္စြာဆိုရလွ်င္ သူမက ထြက္သြားသင့္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေခါင္းမာစြာ ဆက္၍ ရွိေနသည္။ Chu Qingge မွ မည္သို႔ တုံ႕ျပန္လာမည္အား သူမက ျမင္ခ်င္ေနသည္။
“အရွင္မင္းျမတ္က ကြၽန္မကို မထိုက္တန္တဲ့ ၾကင္နာမႈ ခ်ီးျမႇင့္ေနတာပါ။ Qingge က ရင္ထဲမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိၿပီးႏွင့္ ပါၿပီ။" Chu Qingge မွာ ပါးနပ္စြာ ျငင္းဆန္လိုက္သည္။ သူမက ဧကရာဇ္ Taihui အား မည္သည့္အခ်ိန္မွ ထပ္မေတြ႕ခ်င္ေတာ့၍ နန္းေတာ္သို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မံ၍ မဝင္ေရာက္ရန္ပင္ က်ိန္ဆိုေနသည္။ သူက သူမအေပၚတြင္ အုပ္မိုးလိုက္ေသာ အရိပ္မွာ ႀကီးမားလြန္းလွသည္။ ဧကရာဇ္ Taihui မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္ခ်က္ ရွိေနဟန္တူသည္။ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားတြင္ မေပ်ာ္႐ႊင္မႈက ျဖတ္သြားေသာ္လည္း လူျမင္ေစရန္ ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳေပ။
“ၾကည့္ရတာ ကိုယ္ေတာ္က တစ္လွမ္း ေနာက္က်သြားၿပီ ထင္တယ္။" သူက အေကာင္းျမင္ဟန္ျဖင့္ ၿပဳံးလိုက္သည္။
