အခန္း(၃၂၂)
သူမက မေနနိုင္ဘူး။
“ဘာလဲ … မင္းက နာက်င္မႈကို မေၾကာက္ဖူးလား။" Han Yunxi မွာ သေဘာက်စြာ ေမးျမန္းလိုက္သည္။
“ကြၽန္မ… ေၾကာက္တယ္..” Baili Mingxiang မွာ ပြင့္လင္းစြာ ဝန္ခံလိုက္သည္။ သူမက မည္ကဲ့သို႔ မေၾကာက္ပဲ ေနမည္ေလာ။ သူမက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဝဒနာခံစားခဲ့ရသည္။ သူမက ေၾကာက္႐ြံ႕မႈအား မည္သည့္အခ်ိန္ကမွ မေက်ာ္လႊားနိုင္ခဲ့ပဲ နာက်င္မႈအား ေနသားက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမက ငယ္စဥ္တည္းက မိခင္ျဖစ္သူအား ဆုံးရႈံးရၿပီးေနာက္ မိန္းမလွေသြးအား ပ်ိဳးေထာင္ရန္ ထန္မ်ိဳးႏြယ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ျခင္းခံရသည္။ သူမက နာက်င္မည္အား ေၾကာက္ေနလားဟု မည္သူမွ တစ္ခါပင္ သူမအား ေမးျမန္းျခင္း မျပဳခဲ့ေပ။
သူမ၏ ဖခင္ျဖစ္သူမွ ေျပာသမွ်မွာ “Mingxiang .. စစ္သားတစ္ေယာက္က စစ္သားတစ္ေယာက္နဲ႕တူရမယ္။" ဟူ၍ပင္။ သူမ၏ အစ္မမ်ားမွာ မိန္းမလွေသြးအေၾကာင္း မသိရွိပဲ သူမအား လုံေလာက္စြာ အေရးေပးကာ ထန္မ်ိဳးႏြယ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္အား မနာလိုျဖစ္ေနၾကသည္။ ထို႔အျပင္ သူမက ထိမ္းျမားရန္မလိုအပ္ပဲ စစ္သူႀကီး Baili အိမ္ေတာ္တြင္သာ အရွင့္သားခ်င္ဝမ္အား အလုပ္အေကြၽးအျဖစ္ ေနနိုင္ခဲ့သည္။ သူမအား ပထမဆုံး ဂ႐ုစိုက္ေပးသူမွာ အရွင့္သားခ်င္ဝမ္၏ တရားဝင္ဇနီးျဖစ္ေသာ Han Yunxi ျဖစ္ေနမည္ဟု မည္သည့္အခ်ိန္ကမွ မထင္ထားခဲ့ေခ်။
“တကယ္လို႔ မင္းက ေၾကာက္တယ္ဆိုရင္ ဘာလို႔ သန္မာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလဲ။" Han Yunxi မွာ ၿပဳံးလိုက္သည္။
“ကြၽန္မ…” Baili Mingxiang မွာ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ့ေပ။ သန္မာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္!!!
သူမ… ေကာင္းၿပီ… သူမက Han Yunxi ၏ စကားမ်ားမွာ သူမႏွလုံးသားထဲသို႔ တိုက္ရိုက္ထိမွန္သြားေၾကာင္း ဝန္ခံနိုင္သည္။ သူမက ရင္မဆိုင္ခ်င္ေသာ္လည္း သူမက အေပၚယံသာ ရွိေၾကာင္း သိေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ သူမက ယေန႕အထိ သည္းခံနိုင္ခဲ့ေသးတယ္မလား။
ငါက အသက္ရွည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူမက ေတြးလိုက္သည္။ ငါက ဒီဟန္ေဆာင္တာကို တစ္ဘဝလုံး ေရွ႕တန္းတင္ထားနိုင္ေလာက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ Baili Mingxiang မွာ တုန္ရင္လာသည္။ သူမက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေအးစိမ့္မႈမွာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးအား လႊမ္းၿခဳံလာသည္အထိ အဆင္ေျပေနေသးသည္။
