အခန္း(၃၀၅)
စင္ျမင့္ေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးသုံးဦး။
ဒုတိယထပ္ရွိ ဧည့္သည့္မ်ားအားလုံးမွာ ထြက္သြားၾကၿပီး သူတို႔၏ စားပြဲႏွင့္ ထိုင္ခုံမ်ားမွာ လဲက်ေနသည္။ Mu Linger မွာ ခရမ္းေရာင္ဝတ္႐ုံအား ဝတ္ဆင္ထားၿပီး လက္တစ္ဖက္တြင္ ဓါးကိုင္ကာ ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ရပ္ေနသည္။ သူမ၏ မ်က္ခုံးမွာ ေဒါသေၾကာင့္ တြန့္က်ိဳးေနၿပီး ေဒါသထြက္ေနသည့္ မ်က္ႏွာတြင္ ဇာမဏီမ်က္ဝန္းမ်ားမွာ လူသတ္ရိပ္မ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
Chu Qingge မွာ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနၿပီး ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေသာ ဝတ္စုံအား ဝတ္ဆင္ထားကာ တစ္ဖက္မိန္းကေလးအား မထိမဲ့ျမင္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ သူမက ကိုယ္ပိုင္ရနံ႕ျဖင့္ ျမတ္နိုးဖြယ္ေကာင္းေသာ သီးသန့္ဆန္သည့္ ပန္းတစ္ပြင့္ကဲ့သို႔ပင္။
“အခုခ်က္ခ်င္း ေတာင္းပန္…” Mu Linger မွာ ထပ္မံ ေျပာလိုက္သည္။
Chu Qingge မွာ ေအးစက္စြာ ႏွာေခါင္းရႈံလိုက္ၿပီး ေထာင့္တြင္ ေကြးေနေသာ သူေတာင္းစားမိန္းကေလးအား ၾကည့္လိုက္သည္။ “အဲဒီေကာင္မေလးကို အရင္ေတာင္းပန္ဖို႔ ငါ့ကို ေျပာလိုက္..”
ေထာင့္တြင္ရွိေနသည့္ သူေတာင္းစားမိန္းကေလးမွာ ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္သာ ရွိၿပီး ဆံပင္မ်ားမွ ရႈပ္ပြေနကာ မ်က္ႏွာမွာလည္း ညစ္ေပေနသည္။ သူမ၏ အဝတ္အစားမ်ားမွာ စုတ္ၿပဲေနၿပီး မ်က္ႏွာတြင္ အနီေရာင္ လက္ဝါးရာ ရွိေနကာ ထိတ္လန့္ဖြယ္ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနသည္။ သူမက Mu Linger ႏွင့္ Chu Qingge အား ၾကည့္ေနၿပီး ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားတြင္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမ်ား ျပည့္ေနကာ တုန္ရင္ေနသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူမက ေတာင္းရမ္းေနစဥ္တြင္ Chu Qingge ၏ အဝတ္အား မေတာ္တဆထိမိသြားေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာအား ျပင္းထန္စြာရိုက္ခံရကာ ေထာင့္စြန္းသို႔ လွိမ့္သြားရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခရမ္းေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္ အစ္မႀကီးမွာ တစ္ဖက္ရွိ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ထိုအစ္မႀကီးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထရပ္လိုက္ကာ အျဖဴဝတ္အမ်ိဳးသမီး၏ ထိုင္ခုံအား ကန္ကာ က်ိန္ဆဲေတာ့သည္။
“နင္က တကယ္ပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရိုက္ဝံ့တယ္။ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ မိန္းမ..”
