အခန္း(၃၆၃)
ေၾကာက္႐ြံ႕ဖြယ္ အေကာင္းဆုံး လူသား။
ရင္ဘတ္မွာ ဓါးထိုးခံရတယ္။ အသက္အႏၲရယ္ရွိတယ္။
Han Yunxi မွာ ထိုစကားမ်ား ၾကားသည္ႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈ ရပ္တန့္သြားေတာ့သည္။ သူမက Long Feiye အား တစ္ညလုံး ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး ဤကဲ့သို႔ သတင္းမ်ိဳးသာ လက္ခံရသည္။ သူမက မည္ကဲ့သို႔ လက္ခံနိုင္မည္နည္း။
အသက္အႏၲရယ္ရွိတယ္..
ထိုစကားလုံးမ်ားမွာ သူမ ဦးေခါင္းထဲတြင္ အဆက္မျပတ္ ပဲ့တင္ေနေသာ္လည္း Long Feiye ႏွင့္ မည္သည့္နည္းလမ္းႏွင့္မွ် မဆက္စပ္နိုင္ေပ။ ႐ုတ္တရက္ သူမက Tang Li အား ဆြဲကာ ေအာ္လိုက္ေတာ့သည္။ “ဘာျဖစ္တာလဲ။ သူ႕ကို ဘယ္သူက ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္တာလဲ။"
Tang Li မွာ ေလထဲတြင္ ေပါ့ပါးမႈစြမ္းရည္ အသုံးျပဳေနျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူမအားဆြဲထားကာ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေကာင္းကင္တြင္ လြင့္သြားသကဲ့သို႔ပင္။ သူကလည္း ေဒါသတႀကီး ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။ “မင္းက ဘာလို႔ ေမးခြန္း အမ်ားႀကီး ေမးေနတာလဲ။ ျမန္ျမန္သြားၿပီး သူ႕ကို အရင္ကယ္ရေအာင္။"
ဟုတ္တယ္။ သူ႕ကို ကယ္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္။ သူမက ဘာလို႔ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမးေနရတာလဲ။ Han Yunxi မွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေၾကာက္လန့္သြားေစရန္ ဆူပူခံလိုက္ရေသာ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ သူ႕အား လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ သူမက အလြန္အမင္း တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
မၾကာခင္ သူတို႔က လွ်ို႔ဝွက္အေဆာင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ Chu Xifeng မွာ Long Feiye အား အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထဲတြင္ ေနရာခ်ထားေပးၿပီး ျဖစ္သည္။ Han Yunxi မွာ အခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ရာဆီသို႔ အေျပးအလႊားသြားလိုက္လွ်င္ Long Feiye မွာ ရင္ဘတ္ဟင္းလင္းျဖင့္ ဒဏ္ရာတြင္ ပတ္တီးမ်ား ထူထပ္စြာ စည္းေႏွာင္ကာ လွဲေလ်ာင္းေနသည္အားသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သို႔တိုင္ ပတ္တီးမ်ားၾကားမွ လတ္ဆတ္ေသာ ေသြးမ်ားမွာ စိမ့္ထြက္လာဆဲျဖစ္သည္။ သူက ေနရာတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ လွဲေလ်ာင္းေနကာ ေခ်ာေမာေသာ မ်က္ခုံးမ်ားက ပုံမွန္ ေအးစက္ ခက္ထန္ေသာ အေငြ႕အသက္မ်ားကင္းမဲ့ေနသည္။ ထိုအစား ရိုးရွင္းစြာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္ အသြင္အျပင္မွာ သူ၏ အိပ္စက္ေနသည့္ အမူအရာအား ပုံမွန္ထက္ ပို၍ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေစသည္။ ၎မွာ မွင္ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ကဲ့သို႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ပထမ အၾကည့္တစ္ခ်က္တြင္ သူက ေန႕အလင္းေရာင္ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ နိုးထလာမည့္ အိပ္စက္ေနေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူညီလွသည္။
