အခန္း(၃၀၁)
ေအးစက္ေသာ သတိေပးမႈ။
ေမွးမိန္ေသာ ညတစ္ည….
Long Feiye မွာ သူ၏ အေဆာင္ရွိ မီးမ်ားအား ၿငိမ္းသတ္ကာ ဆိတ္ၿငိမ္တိမ္တိုက္ေဆာင္၏ ဦးတည္ဘက္သို႔ ၾကည့္ရင္း ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း ရပ္ေနသည္။ Han Yunxi မွာ သူမ၏ ျပတင္းေပါက္မွ သူ၏ အေဆာင္တစ္ခုလုံးအား ျမင္နိုင္လွ်င္ သူ၏ စာၾကည့္ခန္းထဲမွ သူမကဲ့သို႔ တစ္ပုံစံတည္း ျပဳလုပ္နိုင္ေၾကာင္း မသိေပ။ ဆိတ္ၿငိမ္တိမ္တိုက္ေဆာင္မွ မီးမ်ားမွာ ထြန္းထားဆဲျဖစ္ကာ ျပတင္းေပါက္တြင္ Han Yunxi ၏ သြယ္လ်ေသာ ပုံရိပ္က ထင္ဟပ္ေနသည္။ အတိတ္တြင္ Long Feiye မွာ ဆယ္ညဆိုလွ်င္ ခုနစ္ညမွ ရွစ္ညေလာက္အထိ ဆိတ္ၿငိမ္ေဆာင္တြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူက အၿမဲတေစ အိမ္ျပန္လာတတ္သည္။ သူ၏ အလုပ္မွာ အာ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္အထိ ရွိေနလွ်င္ေတာင္မွ ေခါင္းမာစြာ ျပန္ေရာက္လာဆဲျဖစ္သည္။
သူက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚတြင္ ေျခေထာက္ဆန့္တန္းကာ လက္ေမာင္းအား ေခါင္းအုံးရင္း ေနာက္သို႔ မွီထားသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ သူ၏ ၿပီးျပည့္စုံေသာ အခ်ိဳးအစားမွာ ေတာက္ပေနသည္။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ သူက ေဖာ္မျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆန္းၾကယ္ကာ အထီးက်န္ဆန္လွသည္။ သူက Han Yunxi ၏ အရိပ္အား ေငးၾကည့္ရင္း ျဖည္းညင္းစြာ အေတြးထဲ နစ္ျမႇုပ္သြားေတာ့သည္။ အဆိပ္ဂိုဏ္း၊ အေနာက္ခ်င္မင္းမ်ိဳးႏြယ္၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ မိသားစုႀကီးခုနစ္စု၊ Han Yunxi ၏ မိဘမ်ား၊ သူ႕ရဲ႕ မူေဖး…….
ေအးခ်မ္းေသာလေရာင္မွာ သူ၏ တည္ၿငိမ္ ေခ်ာေမာေသာ မ်က္ႏွာအား လႊမ္းၿခဳံထားေသာ္လည္း အမူအရာကင္းမဲ့ေသာ အျပင္ပန္း အသြင္အျပင္ေအာက္မွ အေတြးမ်ားအား မည္သူမွ မခန့္မွန္းနိုင္ေခ်။ ႐ုတ္တရက္ သူက ေျပာလိုက္သည္။ “အေဒၚ႐ူ ထြက္ခဲ့ပါ..”
အေဒၚ႐ူမွာ သူ၏ ျပတင္းေပါက္ေရွ႕သို႔ အရိပ္ထဲမွ ထြက္လာသည္။ သူမ၏ ဆံပင္ရွည္မ်ားမွာ ေခါင္းထက္တြင္ ထုံးဖြဲ႕ထားသည္။ သူမ၏ လည္ပင္းႏွင့္ ပုခုံးထက္တြင္ အျဖဴေရာင္ ပတ္စည္းမ်ားက ျပင္းထန္သည့္ ဒဏ္ရာရထားဟန္ျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားသည္။ သူမက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္တြင္ ထိုင္ရန္ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း Long Feiye မွာ သူ၏ ေျခေထာက္အား ဖယ္ေပးရန္ စိတ္ကူးမရွိေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အဆုံးတြင္ သူမက မတ္တပ္ရပ္ေနရေတာ့သည္။
