အခန္း(၃၈၅)
ေလးစားရတဲ့ဝမ္ေဖးက အထင္ႀကီးေလာက္စရာပဲ။
အေစအပါးမွာ Long Feiye ၏ ဓါးေပၚတြင္ သူ၏ အသက္အား စြန့္လႊတ္ရန္ ျပင္ဆင္ထားသည္။ Long Feiye မွာ ဤေနရာတြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အား သတ္လိုက္လွ်င္ သူက ဒုကၡႀကီးေတြ႕ၿပီ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ Long Feiye မွာ ထိုသူအား ရိုးရွင္းစြာပင္ ဓါးျပားျဖင့္ ရိုက္ကာ လဲက်သြားခ်ိန္တြင္ ေက်ာျပင္အား ေျခတစ္ဖက္ျဖင့္ နင္းထားလိုက္သည္။ သူက လူအုပ္အား ၾကည့္ကာ ခက္ထန္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ “ဒီအရွင္က အတိအက်ကိဳ စပါးပို႔ေပးဖို႔လာတာပဲ။ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေရွ႕တိုးလာရဲရင္ စပါးတစ္ေစ့ေတာင္ မရေစရဘူး။”
ဆူပူေသာင္းက်န္းေနၾကေသာ လူအုပ္မွာ သူ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး တစ္ဦးတစ္ေလမွ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့ေတာ့ေပ။ အရွင့္သားခ်င္ဝမ္က တကယ္ပဲ စပါး ပို႔ေပးဖို႔ ေရာက္လာတာလား။
အဆုံးတြင္ ၎မွာ သူတို႔က လိုခ်င္သမွ် ျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ မည္သူမွ ထပ္မံ၍ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ မျပဳလုပ္လိုၾကေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ အရာရွိ Yu ႏွင့္ Nanguo Mingde မွာ ကြာျခားသည္။ သူတို႔က လူအုပ္ၾကားမွ နားလည္မႈရွိစြာ အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားတြင္လည္း ေထ့ေငါ့မႈမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အထက္လူႀကီးေတြက ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ ခ်င္ဝမ္ရဲ႕ စပါးက်ီေတြကို စစ္ေဆးၿပီးသြားၿပီ--- အဲ့တာက ဘယ္ေလာက္မွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အရွင့္သားခ်င္ဝမ္ဆီမွာ ေငြေၾကးအမ်ားအျပား ရွိေနရင္ေတာင္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စပါးဝယ္လို႔ရမယ့္ ေနရာ မရွိဘူး။ တကယ္လို႔ သူက ေမွာင္ခိုေဈးကို သြားခဲ့ရင္ေတာင္ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အဲဒီက ဆန္ဆိုင္ႀကီးအမ်ားစုက ေတာ္ဝင္ဦးေလးအိမ္ေတာ္က ေရာင္းခ်ေနတာပဲ။ သူတို႔က အရွင့္သားခ်င္ဝမ္နဲ႕ ဘာလို႔ စီးပြားေရး လုပ္ရမွာလဲ။
Nanguo Mingde ႏွင့္ အရာရွိ Yu မွာ သူတို႔၏ ပန္းတိုင္မွာ ေအာင္ျမင္သြားေသာေၾကာင့္ ၿပဳံးေနၾကသည္။ သူတို႔က အငတ္ေဘးသင့္ဒုကၡသည္မ်ား၏ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမႈတြင္ မီးစာထည့္ကာ ခ်င္ဝမ္အား ျပန္လွည့္၍ မရနိုင္ေသာ လမ္းေၾကာင္းသို႔ ဖိအားေပးနိုင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ထြက္ေျပးသြားမည့္အစား ထိုစကားမ်ား ေျပာေနသည္။ သူက ရိုးရွင္းစြာ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ ရွာေနတာပဲ။ သူက ဒီစကားေတြကို မျဖည့္ဆည္းနိုင္တာနဲ႕ အရပ္သားေတြက ပိုၿပီး ေဒါသထြက္လာလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ ငါတို႔က သူတို႔ကို လႈံ႕ေဆာ္ေပးစရာေတာင္ မလိုေလာက္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ခ်င္ဝမ္ကို ခြင့္မလႊတ္နိုင္ ျဖစ္သြားၾကလိမ့္မယ္။
