အခန္း (၂၉၇)
အထိတ္တလန့္။ လူေပ်ာက္သြားၿပီ။
Long Feiye မွာ Han Yunxi အား ထ်န္းနင္သို႔ ျပန္လည္ ေခၚေဆာင္သြားရာတြင္ မည္သည့္ပကာသနမွ ရွိမေနေပ။ သူတို႔၏ ခရီးစဥ္တြင္ အေစာင့္အၾကပ္မ်ားလည္း မရွိပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ျမင္းတစ္စီးတည္းျဖင့္ စီးလာသည္။ ေဆာင္းေလ တိုက္ခတ္လာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ရာသီဥတုမွာ ေအးလာသည္။ ျမင္းေပၚတြင္ Long Feiye မွာ သူ၏ ဝတ္႐ုံအား Han Yunxi ၏ ပုခုံးမွ လႊမ္းထားေပးၿပီးေနာက္ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေပြ႕ဖက္ထားသည္။ ထိုေရခဲတမွ် ေအးစက္လွေသာ အမ်ိဳးသား၏ ေပြ႕ဖက္မႈမွာ မည္မွ် ေႏြးေထြးေၾကာင္း သိနိုင္သည့္ အမ်ိဳးသမီးမွာ Han Yunxi တစ္ေယာက္ ရွိလိမ့္မည္။
သူက ေကာင္းကင္အား တုန္လႈပ္ေစေအာင္ ေခ်ာေမာကာ ျမင့္ျမတ္ သန့္စင္သည္။ သူမက ၿမိဳ႕မ်ားအား ၿပိဳလဲသြားေစနိုင္သည္အထိ လွပကာ ထူးကဲေသာ အေငြ႕အသက္မ်ား ရွိေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္မွာ လမ္းၾကားထဲမွ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ထြက္လာသည္ႏွင့္ လူအမ်ား၏ အာ႐ုံအား ဆြဲေဆာင္လိုက္ေတာ့သည္။ မၾကာခင္ပင္ လူမ်ားစြာမွာ ဆုေၾကးပိုစတာမ်ားမွ Han Yunxi အား သတိျပဳမိသြားၿပီး စတင္၍ ထက္သန္စြာ ၾကည့္ရႈလာၾကသည္။ လူမ်ားမွာ စုံတြဲအား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပို၍ စိတ္ဝင္တစား ရွိလာၾကရာ ေဆးဝါးၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ လူအားလုံးမွာ သူတို႔အား ႏႈတ္ဆက္ရန္ ထြက္လာသကဲ့သို႔ပင္။
လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနသည့္ လူအုပ္ထဲတြင္ သူတို႔အား ေလးစားအားက်စြာ ၾကည့္ေနသူမ်ား၊ မနာလိုမႈအား ခံစားလိုက္ရသူမ်ားႏွင့္ ႏွစ္သက္သေဘာက်သဴမ်ား ရွိေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစု၏ အၾကည့္မ်ားမွာ Long Feiye ထံတြင္ နားခိုေနၿပီး ျမင္းခြာတစ္ခ်က္စာပင္ လြတ္သြားမည္အား စိုး႐ြံ႕စြာ ေနာက္မွ လိုက္လာၾကစဥ္ အျခားသူအမ်ားအျပားမွာ Han Yunxi အား စူးစမ္းကာ ၾကည့္ေနၿပီး အခ်င္းခ်င္း မွတ္ခ်က္ေပးေနၾကသည္။ သို႔တိုင္ သူတို႔၏ လမ္းအား မည္သူမွ မပိတ္ဝံ့ၾကေခ်။ Han Yunxi မွာ အၿမဲတေစ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္နည္းလမ္းမ်ားအား ဖက္တြယ္ထားကာ အျခားသူမ်ား၏ အထင္အျမင္အား လ်စ္လ်ဴရႈထားနိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သူမက အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လူအုပ္အားလည္း ေတြ႕ႀကဳံရဖူးၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ အနည္းငယ္ မသက္မသာ ခံစားေနရသည္။ သူမက ေၾကာက္႐ြံ႕ စိတ္လႈပ္ရွားေနျခင္း မရွိေသာ္လည္း နိမ့္ခ်ကာသာ ေနလိုသည္။
