အခန္း(၂၇၇)
ငါမင္းရဲ႕ အေရွ႕က ေလွ်ာက္မယ္။
အေဒၚ႐ူ၏ လက္နက္မ်ားမွာ သူမေရာက္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ ေရာက္လာသည္။
ဓါးျမႇောင္ ငါးေခ်ာင္းမွာ သူတို႔၏ ေက်ာဘက္မွ ပ်ံသန္းလာၿပီး ေရွ႕ရွိ သစ္ပင္ ပင္စည္တြင္ နစ္ျမႇုပ္သြားေတာ့သည္။ Han Yunxi မွာ သတိလက္လြတ္ ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း သစ္ပင္တြင္ နစ္ျမႇုပ္သြားသည့္ လက္နက္မ်ားမွာ အမွန္တကယ္ပင္ ျပန္ကန္သြားၿပီးေနာက္ သူမ မ်က္ႏွာသို႔ ဦးတည္လာေတာ့သည္။ Long Feiye မွာ ၎အား ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုကဲ့ လ်င္ျမန္သည့္ အရွိန္ျဖင့္ ေရာက္လာမည္ဟု မထင္မွတ္ထားေပ။ သူက ေရွာင္တိမ္းရန္ အခ်ိန္မရေတာ့ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္ေျမာက္ကာ Han Yunxi အတြက္ လက္နက္အား တားဆီးလိုက္သည္။
ဓါးသြားမ်ားမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ၏ အသားထဲသို႔ နစ္ဝင္သြားသည္။ သစ္ပင္မွ ျပန္ထြက္လာသည္ႏွင့္ မတူပဲ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ သူ၏ အသားထဲသို႔ အျပည့္အဝ နစ္ဝင္သြားသည္။ ျပန္ကန္လာသည့္ လက္နက္ကပင္ ဤမွ် အင္အားႀကီးလွသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရက္စက္လိုက္လဲ!!!
နာက်င္မႈက ဆိုး႐ြားလြန္းလွမည္။
Han Yunxi မွာ မ်က္ခုံးက်ဳံ႕သြားေသာ္လည္း Long Feiye ၏ အမူအရာမွာ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း မရွိေပ။ သူက ေတြေဝေနျခင္းအား ရပ္တန့္လိုက္ၿပီး ထူထပ္ေသာ ေတာအုပ္ထဲသို႔ တည့္မတ္စြာ ဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ သို႔တိုင္ သူက ဝင္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ အေဒၚ႐ူမွာ ေအာ္လိုက္သည္။ “Ye’er ထြက္ခဲ့။"
သူမက ဤႏွစ္မ်ားအတြင္း ၾကာပြင့္ေတာင္တန္း၏ အဓိက ေတာင္ထြဋ္တြင္ လွ်ို႔ဝွက္စြာ ရွာေဖြမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေတာအုပ္ထဲသို႔ မဝင္ေရာက္ဝံ့ခဲ့ေပ။ သူမက Ye’er မွ လာေရာက္မည္ဟူေသာ သတင္းသာမရခဲ့လွ်င္ ဤကဲ့သို႔ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ လာေရာက္မည္လည္း မဟုတ္ေပ။ ဤေတာအုပ္မွာ ဝကၤပါကဲ့သို႔ပင္။ အကယ္၍ လူတစ္ေယာက္မွ ဝင္သြားၿပီး ညေမွာင္လာခ်ိန္တြင္ ျပန္ထြက္မလာနိုင္လွ်င္ သူတို႔က ညဘက္တြင္ အစာစားရန္ ထြက္လာၾကသည့္ သတၱဝါအုပ္ႀကီးမ်ား၏ စားေသာက္ျခင္းအား အသက္ရွင္လ်က္ ခံရနိုင္သည္။
