အခန္း(၃၈၃)
စပါးကို လက္ေလ်ာ့ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။
Han Yunxi မွာလည္း Long Feiye ႏွင့္ တူညီေသာ ေမးခြန္းအား စဥ္းစားမိေနသည္။
“ဝမ္ရယ္ တစ္ေနရာရာမွာ အေႏွာင့္အယွက္ ရွိေနရမယ္။" Han Yunxi မွာ ယုံၾကည္ေနသည္။ Nanguo Mingde မွ ေပၚမလာခင္ သူမက အေစာင့္မ်ားအား ေမးျမန္းခဲ့လွ်င္ ၿမိဳ႕တံခါးေလးခုလုံးမွာ မဖိတ္ေခၚေသာ ဧည့္သည္မ်ားအား တားဆီးရန္ ပိတ္ထားျခင္း မရွိေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ သူတို႔၏ ခရီးစဥ္တြင္ ႏွစ္ေယာက္မွာ ၿမိဳ႕တြင္း၌ ေဘးသင့္ဒုကၡသည္မ်ားမွာ စု႐ုံးကာ ဆန္ေတာင္းရမ္းေနၾကမည္ဟု ခန့္မွန္းထားခဲ့ေသာ္လည္း ထိုသို႔ ျဖစ္ေနျခင္း မရွိေပ။
တစ္ေယာက္ေယာက္က လူအုပ္ကို .. ထိန္းခ်ဳပ္ေနတာမ်ား ျဖစ္နိုင္မလား။
သဘာဝေဘးသင့္ ေဒသမ်ားသို႔ ေတာ္ဝင္သံတမန္မွ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ဒုကၡသည္မ်ား၏ အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရသည္မွာ အေတာ္ေလး ပုံမွန္ျဖစ္ေနက် ကိစၥျဖစ္သည္။ နည္းလမ္းက်စြာ ေျပာရလွ်င္ ေတာ္ဝင္သံတမန္၏ ခရီးလမ္းေၾကာင္းမွာ ေဒသခံအရာရွိမ်ားမွ စီစဥ္ေပးထားေသာေၾကာင့္ ဒုကၡသည္မ်ားအား မျမင္နိုင္ရန္ ေမာင္းထုတ္ထားတတ္ၾကသည္။ အကယ္၍ လမ္းေၾကာင္းမွာ အခ်ိန္ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားျခင္း မရွိလွ်င္ေတာင္မွ ေဒသခံအရာရွိမ်ားမွာ ဒုကၡသည္မ်ားအား မျမင္နိုင္သည့္ ေနရာအထိ ေမာင္းထုတ္ရန္ စြမ္းရည္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ Long Feiye ၏ အလြဲသုံးစားလုပ္ထားေသာ သတင္းမွာ က်ယ္ျပန့္စြာ ပ်ံ့ႏွံ႕ေနၿပီး အကယ္၍ အရာရွိ Nanguo မွ ဒုကၡသည္မ်ားအား ဝွက္ထားခ်င္လွ်င္ပင္ အထက္လူႀကီးမ်ားမွာ ခြင့္ျပဳမည္ မဟုတ္ေပ။ သူတို႔က ေသခ်ာေပါက္ လူအုပ္ကို အသုံးခ်ၿပီး ဒုကၡေပးမွာပဲ။
Han Yunxi ႏွင့္ Long Feiye တို႔မွာ အေတြးထဲ နစ္ျမႇုပ္ေနစဥ္ Chu Xifeng မွာ ေရာက္လာသည္။ အၿပဳံးျဖင့္ သူက ေျပာလိုက္သည္။ “အရွင့္သား ကြၽန္ေတာ့္မွာ သတင္းႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ သတင္းေကာင္းတစ္ခု သတင္းဆိုးတစ္ခုပါ။" သို႔တိုင္ သူက ႏွစ္ခုစလုံးအား အလွည့္က် ေျပာလိုက္သည္။ သူက ခ်င္ဝမ္အား မည္သည့္တစ္ခု အရင္နားေထာင္လိုလဲဟု ေမးရန္ သတၱိမရွိေသးေပ။
