အခန္း(၃၇၂)
ဒါဆိုလည္း ေျခေထာက္သုံးမယ္။
႐ုတ္တရက္ ဘယ္သူက စိတ္အားထက္သန္မႈကို ဖမ္းဆုတ္လိုက္တာလဲ။
ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီစိတ္အားထက္သန္မႈကို တြန္းထုတ္လိုက္တာကေကာ ဘယ္သူလဲ။
တိတ္ဆိတ္ေသာညတြင္ အေဝးမွ လူအုပ္၏ ဆူညံသံမ်ားမွာ ေမွးမိန္ကာ ေဝဝါးေသာ ေလထုေအာက္တြင္ က်န္ခဲ့ေလသည္။ ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္ လေရာင္ေအာက္တြင္ အေတြးႏွင့္ ခံစားခ်က္မ်ားမွာ မညီမညာျဖင့္ ရႈပ္ေထြးေနသည္။
ပ်ံ့ႏွံ႕လာေသာ အနမ္းမွာ သူမ အေရျပားတစ္ေလွ်ာက္ အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနကာ ေနာက္တြင္ ရွိေနေသာ ႀကီးမားသည့္ ပုံရိပ္၏ ဖိႏွိပ္လႊမ္းမိုးမႈမွာလည္း ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္လာသည္။ Han Yunxi မွာ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ပဲ ေခါင္းအား ေမာ့ကာ ခံစားခ်က္မ်ား ျပည့္လွ်ံေနၿပီး ညေကာင္းကင္မွ ေတာက္ပေသာ လေရာင္အား ၾကည့္လိုက္သည္။
“Long Feiye.. မလုပ္..” သူမက သတိလက္လႊတ္ ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ထို မလုပ္ ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္းမွာပင္ အဆက္မျပတ္ေသာ အရွိန္အား ခ်ိဳးျဖတ္နိုင္သည္။ တစ္ခဏအတြင္း သူက သူမအား လႊတ္ေပးကာ ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ငရဲ၏ ကြာျခားခ်က္မွာ ပုံမွန္အားျဖင့္ ေသးငယ္ေသာ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းသာျဖစ္သည္။ Han Yunxi ၏ ေခါင္းမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၾကည္လင္သြားေတာ့သည္။ ႏွလုံးသားမွာ ခုန္ေပါက္ေနကာ သူမက ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဝံ့ပဲ ေနရာတြင္ ရပ္ေနေလသည္။
ဘုရားေရ.. သူ အခုဘာလုပ္ခဲ့တာတုန္း။ ဒါက အမ်ားပိုင္ လမ္းေပၚမွာေလ!!! သူမက ေရွးရိုးဆန္လြန္းသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း အက်င့္ပ်က္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ တကယ္လို႔ သူတို႔က အခုသာ မရပ္မိရင္ သူ႕ရဲ႕ အနမ္းေတြက ဘယ္ေနရာ ေရာက္မွ ရပ္မွာလဲ။ ထိုသို႔ ေတြးမိလွ်င္ Han Yunxi ၏ နား႐ြက္မ်ားႏွင့္ လည္တိုင္မွာ မီးေလာင္ေနသကဲ့သို႔ နီျမန္းလာေတာ့သည္။ Long Feiye ၏ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနေသာ မ်က္လုံးတြင္းမွ အၾကည့္မ်ားမွာ ေအးစက္မႈမ်ား ဝင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနသည့္ အရိပ္အေငြ႕မ်ား ထားခဲ့ေလသည္။ သူ၏ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းမွာ အလြန္အမင္း ျမင့္မားလွသည္ဟု သူက အၿမဲတေစ ယူဆထားေသာ္လည္း အေစာတြင္ပင္ တစ္စစီ ေၾကမြလုနီးပါး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူက ထိုကဲ့သို႔ ျပဳမူမိေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အား မႏွစ္ၿမိဳ႕ေပ။
